“Als ik dan toch als ‘de Bruce Springsteen van Wales’ door het leven ga, laat ik dan ook maar een cd met zeventien covers van The Boss uitbrengen.” Zoiets zal Martyn Joseph in 2013 wellicht gedacht hebben. Resultaat: ‘Tires Rushing By In The Rain’. Hij trekt er de aandacht mee van Dave Marsh, Springsteens biograaf die zich sindsdien tot Martyn Joseph adept verklaart. Maar om de gelijkenis overtuigend over te brengen, is die cover-cd beslist overbodig. Want verrek: ook zonder komt de Welshman, die vanuit standplaats Cardiff de wereld intrekt, in meerdere opzichten aardig in de buurt van zijn Amerikaanse evenknie. Zoek de verschillen en kleur de plaatjes: 

Zijn warme, intense vocalen. Zijn virtuoze gitaarspel, nu en dan in combinatie met zijn mondharmonica. Zijn energieke concerten waarin hij tot het uiterste gedreven is. Zijn geëngageerde, inspirerende, aangrijpende songteksten waarin hij behalve van liefde, hoop en humor bovenal getuigt van sociale bewogenheid en niet al te malse maatschappijkritiek. Zijn fondsenwervende goede doelen not for profit footprint project ‘Let Yourself Trust’ waarin hij sinds 2014 zijn woorden over mensenrechten, sociale rechtvaardigheid en internationale solidariteit promoot en in daden omzet uit compassie met de onfortuinlijke medemens aan de zelfkant van de samenleving wereldwijd. Met de ogen dicht is Martyn Joseph Bruce Springsteen. En hoewel die gelijkenis gewikt en gewogen in ponden of dollars ongetwijfeld mank gaat: een kleine jongen is de Welshman nou ook weer niet. 

Een kniesoor die er over struikelt, maar onder voorbehoud er ietwat naast te turven heeft de Welshman om en nabij  34 albums op de teller, waarvan het begin zich in 1983 situeert. En dat dan sinds 1999 op zijn eigen onafhankelijke platenlabel ‘Pipe’, hooguit in losse samenwerking met andere firma’s, waarbij hij de dikste vinger in de pap houdt om niet langer tegen heug en meug naar het pijpen van het grootkapitaal te dansen. Hij kiest zelf zijn producer (Ben Wisch, Gerry Diver die bovendien aardig weg weet met –tig instrumenten, …..) en studiomuzikanten (drummer Ben Whittman van Paul Simon en Rosanne Cash, gitarist Kevin Barry van Mary Chapin Carpenter en Ray Lamontagne, bassist Zev Katz van James Brown en Bruce Springsteen, backing vocaliste Antje Duvekot,  …..). Zijn favoriete distributiekanaal: de merchandise-tafel bij de concertzaal op locatie waarin hij zich zojuist live helemaal heeft gegeven, leeg gespeeld, pompaf tot het gaatje afgepeigerd.  

Eenzelfde slag om de arm geldt voor de bijkans vijfenveertig tropenjaren als singer-songwriter, duizenden concerten en flinke fanscharen in vooral Europa en Noord-Amerika, een albumomzet die de miljoen stuks aantikt, vijf van zijn songs die hij de UK Top 50 inzingt, innige samenwerking in ‘Faith, Folk and Anarchy’ uit 2004 met Tom Robinson en Steve Knightley, gedeelde podia met Joan Armatrading, Art Garfunkel, Jools Holland, Ani DiFranco, Suzanne Vega, Mike and The  Mechanics, Celine Dion, Shirley Bassey, honderden jubelende perskritieken en een obese prijzenkast die piept en kraakt in haar voegen. 

To name a few:

Q Magazine: “One of acoustic music’s most original voices, and most forward looking of his generation of singer/songwriters.”

Tom Robinson op BBC 6: “One of the most charismatic and electrifying performers in Britain today…tough and passionate.” 

Bob Harris op BBC Radio 2:  “Stunning, heartfelt music.”   

The Times: “A singer-songwriter who is not afraid to take a stand, Joseph eschews sentimentality” 

Financial Times: “Written with craft, performed with passion.” 

MOJO: “Authority and authenticity” 

MOJO nogmaals: “Intelligent and enlightened songs are both energising and provocative…from subtle tenderness to growly indignation. A Welsh national treasure.”    

Uncut Magazine: “He’s probably never sounded more potent  than he does here.”

Uncut Magazine nogmaals: “Anthems of hope that bigotry and hatred will not prevail.“    

R2 ( in 5***** recensie): “A superb album, open yet textured; complex yet immediately listenable: insightful and often hard hitting.”   

Songlines: “Heartfelt and ultimately optimistic songs.” 

The Boston Globe: “A profound experience.”   

Time Out: “Songs of social commentary as much as love, with a rootsy sensibility.”   

Maverick Magazine: “Always charming, sometimes alarming, Martyn Joseph is a unique songwriter who digs deep and delivers an ultimate, life affirming message. One of the most unusual and compelling performers you are likely to encounter. Singer songwriters don’t get better than this.” 

En menig vakgenoot moet het met een pak minder palmares stellen: 

Amnesty International Award voor zijn werk voor de Braziliaanse Landarbeiders Beweging (2002). 

Welsh Music Award voor beste mannelijke artiest (2004). 

International Independent Music Award voor beste song met ‘There’s Always Maybe’ (2012). 

Shortlist Hardst Werkende Artiest bij UK Independent Music Awards (2016). 

 Lifetime Achievement Award bij Fatea Magazine én Spirit of Folk Award bij Folk Alliance International (beide in 2018). 

Wales Music Award voor beste Engelstalige song met ‘Here Come The Young’ (2019). 

Phil Ochs Award voor ‘A Still Small Voice For You’ (2020)

Als kroon op zijn werk mag hierin zeker ook ‘Sweet Liberties’ niet ontbreken. In dit project uit 2016 werkt Martyn Joseph samen met Nancy Kerr, Sam Carter en Maz O’Connor. Het is een eervolle co-opdracht van English Folk Dance And Song Society en het Britse Parlement naar aanleiding van het 800-jarige bestaan van de Britse democratie. Zijn song ‘Nye’ ter ere van Nye Bevan, grondlegger van de National Health Service, krijgt veel airplay bij BBC Radio,  onder andere in de shows van Mark Radcliff en Tom Robinson.

Niets van dit al als Martyn Joseph nog letterlijk in de kinderschoenen staat. Geboren in 1960 in Penarth (Wales) manifesteert zich vanaf zijn tiende een talent én een passie in een heel andere tak van sport: het edele golfspel. Rond zijn vijftiende levert hem dat tussen de beste volwassen amateurgolfers de eerste toernooiwinsten op. Maar nog voor zijn twintigste haalt zijn talent en passie voor het métier van singer-songwriter dat voor zijn golfclubs, golfballen, caddy’s, greens, birdies, bogeys, pars, holes in one en handicaps in. De veelbelovende golfer heeft zich ontwikkeld tot veelbelovende singer-songwriter. Het kan verkeren. Er zal om minder golftalent verloren zijn gegaan.  

Behalve met Bruce Springsteen vergelijken duidende muziekconnaisseurs hem met John Mayer, Bruce Cockburn, Dave Matthews, John Prine, Luka Bloom en, om zijn engagement, Billy Bragg. En al is het voor Martyn Joseph een prettige bijkomstigheid dat hij in het echt bijvoorbeeld een grote Bruce Springsteen fan is, niet alleen vleit en fleemt zoiets, evenzeer schuurt, wringt en knaagt het. Want op albums en concerten profileert de Welshman zich toch maar liever als de singer-songwriter die hij werkelijk is: eentje met eigen autonomie en statuur. 

In zijn woorden: “Really what I do is to try and write songs that might step up and make some sense of a  moment in time. A good song makes you feel like you’re not alone in the world.” Of in de woorden van zijn collega Gretchen Peters: “I am applying for job as president of Martyn Joseph fan club. Wow. Stunning performance.”  Het zijn niet de gelijkenissen, maar integendeel de relevante eigenheid, vitaliteit en urgentie van zijn songs die hem met regelmaat airplay geven in bijvoorbeeld BBC Radio 2 programma’s. 

Juist die authenticiteit in zijn eigen werk maakt het gecompliceerd om Martyn Joseph in een genre te vangen. Een blik op zijn prijzenkast zegt het al: labels als eigentijdse folk, rock, soul, folkfunk en americana vallen hem ten deel. Niet eentje dekt de lading, allemaal tezamen doen ze dat min of meer. Geëngageerd singer-songwriter, dat is hij zeker. Maar verder zit hij zelf niet zo verlegen om een label meer of minder. Vanuit zijn meesterlijke vakmanschap wil hij met zijn sociaal gelaagde songs beeldende verhalen en emoties oproepen die hart, ziel en geweten raken en steun en toeverlaat zijn voor wie zich met moeite staande en gaande moet zien te houden. 

Zo kan hij tijdens shows aangrijpend verhalen van zijn bezoeken aan vluchtelingenkampen. Van hoezeer die ervaringen telkens weer zijn voorstellingsvermogen te boven gaan. Van hoe machteloos en gefrustreerd hij zich dan voelt in het besef dat hij voor mensen die niet meer bezitten dan de lompen die ze dragen zelfs met zijn ‘Let Yourself Trust’ maar zo’n nietig druppeltje  op een gloeiende plaat is. Maar ook dat het met de input die hij absorbeert geen optie is om niets te doen. Dus ziet hij er persoonlijk op toe dat de vruchten van zijn fonds ter bestemming in de juiste handen terechtkomen. En zingt hij op albums en concerten over onrechtvaardigheid en onevenredige verdeling. Zijn wapen als middel met als doel een brede bewustwording te creëren. 

Op ‘Here Come The Young’ uit 2019 pleit hij er voor om jonge generaties een nieuwe wind te laten waaien. Een nieuw beleid met een positieve, toekomstbestendige vibe ter vervanging van bittere, oude gluipers, achterkamertjes, vriendjespolitiek, halve waarheden, hele leugens, nepnieuws, oorlogen, honger, opwarming van de aarde, racisme en andere ongerijmdheden. Het zijn grote woorden, soms klinken ze grimmig en gejaagd, maar uiteindelijk is er altijd voor wie maar wil die strohalm van hoop en liefde voor het grijpen om er iets positiefs uit te peuren.

Amper bekomen brengt hij begin 2020 met ‘Days Of Decision’ een ode aan Phil Ochs met eigen interpretaties van songs van deze legendarische protestzanger. Eind 2020 belandt hij op pole position in de iTunes en Amazon Songwriter Charts met ‘When We Get Through This’. Zijn ‘1960’, uit 2021, is opnieuw een ode, ditmaal aan een tijdsgewricht, want ja, zoals hij zingt: ‘I Was Born Too Late’. De opbrengsten van zijn track ‘I’d Take You Out’ stort hij door naar DEC Ukraine Humanitarian Appeal. 

Een sociaal hart laat zich niet afdwingen, zo maakt ervaring hem wijzer. Toch werft Martyn Joseph fondsen en schrijft en zingt hij vanuit een rotsvast geloof dat hij zo zijn steentje bijdraagt aan meer begrip, onderlinge verstandhouding en verbroedering. En dat die waarden het cement vormen waarmee we samen bouwen richting oplossingen. Om zo de wereld een beetje beter te maken. Voorjaar 2021 moesten we zijn GUO-concert covid-gedwongen afblazen. Drie jaar verder verwelkomen we hem alsnog. Om wie hij is.