Bloedmooie zang, breekbare songs, poëtische teksten, virtuoze fingerpicking. Ziehier de superlatieven waarmee de internationale muziekpers de Ierse siso-writer John Blek (uit Cork) bewierookt. Zijn grootste inspiratiebron: de Engelse cultzanger Nick Drake die de wereld veroverde met legendarisch darkpop album ‘Pink Moon’ om zich vervolgens voor eeuwig bij de illustere ‘Club van 27’ te voegen. Hoewel John Blek een jonge, opkomende siso-writer is, heeft hij die leeftijdskaap gelukkig zonder kleerscheuren geslecht. Inmiddels mag hij auteur en muzikant Willy Vlautin (The Delines) tot zijn grootste fans rekenen.

Wat John Blek ook typeert: hij is één van de hardste werkers uit de internationale muzikantenwereld. Is hij niet op pad voor concerten, zit hij wel in de opnamestudio of schrapt en schraapt hij nieuw repertoire bijeen. In 2018 pas wierp zijn noeste nijverheid voluit vruchten af. Toen had hij al een vijftal retegoeie platen en een resem van toertjes achter zijn naam, maar de nominatie voor beste song op de International Folk Music Awards effende voor hem de internationale doorbraak. 

Qua stem en sfeer nestelt hij zich te midden van Gregory Alan Isakov, Jeff Buckley, Glen Hansard, Damien Rice, Tom Yorke (Radiohead). Het kan niet anders of deze ambachtelijke liedjessmid wordt een echt grote meneer. Met zo’n fijne stem, zulke bloedstollend fraai opgebouwde songs, zulke van melancholie bezwangerde melodielijnen hebben we met John Blek het meest belovende supertalent uit de Ierse siso-writerscene aan de haak. Niet alleen raakt hij je keer op keer met zijn gevoelige stem, catchy songs en subtiele gitaarspel, ook staat hij te boek als ras-entertainer tijdens boeiende liveshows doordrenkt van humor, pathos en gepassioneerde beleving. Een meesterverteller en een verbluffende podiummuzikant uit één stuk.

‘Until The Rivers Run Dry’ is zijn achtste meesterwerk alweer dat in februari 2022 in eigen land op eigen label ‘We Are Rats Recordings’ uitkwam, maar in de rest van Europa gedistribueerd door K&F Records. Een gelimiteerde oplage in transparant roze vinyl, de bulk op gebruikelijk zwart, als cd en via digitale platforms. De promo maakt ronkend gewag van ‘McCartney moments’, ’Scott Walker swagger’ en ‘Spektor-esque sound’, maar de vakman heeft dat helemaal niet nodig. Het album is een klassieke luisterplaat pur sang: tien tracks, opgenomen in evenzovele dagen in samenwerking met Brian Casey in de Ierse Wavefield Recordings studio te Clonakilty. Fijntjes gearrangeerd, harmonisch warm gezongen, urgente lyriek, ingetogen ritmiek, van toon verstild, van stijl altfolk anno nu. Allesbehalve gedateerde achtergrondmuzak, maar een pregnant album dat afdwingt tot zalig zit- & luistergenot, alsof zich een hemels huisconcert voltrekt for your ears only.

Zoetige singletrack ‘Lyric & Air’ was al een vooruitgesnelde voorbode voor wat komen ging. Met samenzang van Cathy Davey, met Colm Mac Con Iomaire (The Frames) op al wat strijkt, Kit Downes en Brian Casey op toetsen, Davey Ryan op drums, Chris McCarthy op contrabas en Matthew Berrill op menig klarinet. De maestro songwriter zelf tekent voor leadzang, gitaren en veel andere instrumenten. En dan schijnen er op zijn toer door onze Lage Landen in zijn kielzog twee begeleiders mee te komen. Naar wij hebben vernomen strijkers, wellicht een violist en een cellist, mogelijk in combi met contrabas, maar we laten ons graag verrassen. Als dat niet ademloos layback genieten wordt…..