In zijn ouderlijk huis in het Noord-Ierse Mayobridge (County Down) van de jaren zestig en zeventig vangt Kieran Goss (1962) als tiende uit een kroostrijk gezin van vijftien koters een kakofonie aan muziek op. Vader William speelt niet onverdienstelijk traditioneel Iers op zijn accordeon, moeder Josie is idolaat van Frank Sinatra, zijn zusjes luisteren naar de Rolling Stones, terwijl Johnny Cash, Kris Kristofferson en Willie Nelson de platencollecties van zijn broers domineren. Hoewel hij alle  invloeden gretig opzuigt, raakt Kieran vooral gefascineerd door de muzieksmaak van zijn bloedbroeders.

Als kind ontwikkelt hij zich vanaf zijn negende op piano en gitaar. Eenmaal rechtenstudent aan Queen’s University in het roerige Belfast van de jaren tachtig verbreedt en verdiept hij zijn belangstelling in de Amerikaanse folkpop. Daarbij stuit hij op James Taylor en Paul Simon aan wier romantisch-dromerige werk hij verslingerd raakt. In de plaatselijke pubs zet hij naast zijn studie de eerste schuchtere schreden als cover-artiest van de singer-songwriters die hijzelf bewondert. Begin jaren tachtig levert het hem zijn eerste USA-zomertoertje op. Nimmer zou hij zijn ingeslagen pad van het poëtische, impressionistische, hartverwarmende songwerk verlaten.

Ten teken dat zijn ster in eigen land rijzende is, dijt in de jaren tachtig zijn concertagenda gestaag uit. Als hij in 1985 afstudeert, stelt hem dat voor een klassiek dilemma: een betrekkelijk veilige carrière als advocaat of toch die ongewisse, grillige loopbaan als singer-songwriter. Hij trotseert de verleiding en probeert het als advocaat, maar besluit na een paar jaar, zijn hart met romantische inborst volgend en met de liefdevolle zegen van zijn begripvolle ouders in de rug, het onvermijdelijke. Als de nood aan de man komt kan hij altijd nog terug de magistratuur in, dus gaat hij voor het avontuurlijke artiestenbestaan. Hij trekt er op uit als straatmuzikant naar Duitsland (Keulen), Frankrijk en USA (New York, Nashville, Austin). Om uiteindelijk met zijn inspirerende muze annex wettige wederhelft Annie Kinsella thuis te komen in zijn cottage aan de Ierse westkust.

Als zijn roem als romantische folkpop artiest overslaat van het Groene Eiland naar het Europese continent en USA, betaalt zijn dappere singer-songwriter keuze  zich uit. Al helemaal als in 1989 zijn debuut-album ‘Brand New Star’ verschijnt en Ierse superzangeres Mary Black zijn klasse als lyrisch songwriter onmiddellijk onderkent. Ze adopteert zowel zijn titelsong als ‘Love Is Just ‘Round The Corner’ op haar legendarische album ‘Babes In The Wood’. Dat zet haar zus Frances Black op het spoor om een  innige, duurzame samenwerking met hem aan te gaan. Die levert in 1991 zelfs een duoplaat op. Ook op opvolgende albums ‘New Day’ (1994), ‘Worse Than Pride’ (1998),  ‘Red-Letter Day’(2000), ‘Out Of My Head’ (2002), ‘Blue Sky Sunrise’ (2005), ‘Trio Live’ (2008), ‘I’ll Be Seeing You’ (2009), ‘Live At Belfast Opera House’ (op DVD in 2014) en ‘Solo’ (2014) verschijnt veel eigen werk dat met regelmaat tot hoog in de popcharts reikt.

Lovende kritieken van internationale muziekrecensenten onderstrepen het vakmanschap van Kieran Goss als folky singer-songwriter van lyrisch repertoire. In de Sunday Herald Scotland vat recensent Rob Adams de jubelende kritieken treffend samen: ‘One man, his guitar and his songs. Heaven.’ Maar het kan nog bondiger: ‘Ziele-striptease’. Om maar aan te geven hoezeer bij de charismatische Kieran Goss lyriek en diepgang hand in hand gaan. In Nederland zingt Ilse De Lange zijn compositie ‘All The Answers’ tot megahit. Maar als uitvoerend artiest brengt zijn samenwerking met wereldsterren als de zusjes Mary en Frances Black, Elvis Costello, Christy Moore, Joe Jackson en Clannad hem tot de overtuiging dat hij op albums en concerten de hoogste toppen scheert als hij zich met zijn zang en gitaar laat flankeren door een vocaliste. Zijn lyrische songteksten lenen zich hier bij uitstek voor, zelfs in zijn donkerste periode waarin hij in korte tijd zowel moeder als schoonzus aan kanker verliest, terwijl zijn levenspartner de diagnose borstkanker poogt te overwinnen.

Ondertussen zijn Kieran Goss en Annie Kinsella alweer jaren elkaars wettelijke wederhelft, werken ze ook al wel langer samen via hun eigen label ‘Cog Communications’, maar treedt het koppel met het indrukwekkende ‘Oh, The Starlings’ in 2019 voor het eerst echt als twee-eenheid in de spotlights. Samenwerking met producer Kevin Killen in New York is debet aan hun keuze voor een song van Rodney Crowell, alsmede aan de ingetogen, muzikale ondersteuning van Jay Bellerose en Michael Rhodes die het snarenwerk van Kieran Goss én John Doyle smaakvol aanvullen. Hulptroepen ten spijt toont het duo zich een meester in het weglaten. Juist die kale, uitgeklede songs geven een verrassende gelaagdheid die noodt tot reflectie en herbeluisteren.

De titelsong, een co-compositie van Goss en Kinsella, is een schitterende ode aan hun huidige thuishaven in hun cottage nabij Sligo. De Atlantische Oceaan moge er dan 24/7 inbeuken op de ruige Ierse westkust, het weerhoudt er het duo niet van om de warmte en geborgenheid te bewieroken die ze voelen in een kleinere gemeenschap die ze hun thuis mogen noemen. Die bijzondere Groene Eiland sfeer huist ook in  het melancholische ‘Michael’s Orchard’. En de alomtegenwoordige, delicate stemmenpracht smeedt eveneens ‘Jewel Of The South’ tot een symbiose van harmonie en verbondenheid. Elektrische gitaar en accordeon instrumenteren ‘Crazy For Your Love’ wat ruimer. En het intimistische ‘As Mam Lay Dying’, het tedere ‘Hymn To Love’ en het door Kieran Goss overtuigend gepassioneerd gezongen ‘Time To Go Sleeping’ beklijven ook live tijdens concerten van het duo.

Hoewel Kieran Goss en Annie Kinsella in niets verwijzen naar de rijkdom van de Ierse traditionele muziek kennen hun romantische popsongs een onmiskenbaar Ierse folk-inslag. Die vermengen ze met invloeden uit de Amerikaanse folkpop waarin ze James Taylor en Paul Simon als hun grootste inspiratiebronnen laten doorklinken. Het duo schrijft en speelt dus songs bij elkaar die verder reiken dan de rijke muziektradities die zowel hun Keltische Ierland als de geïmporteerde Amerikaanse melting pot hebben voortgebracht. Ze borduren in hun eigentijdse songs zeldzaam wonderschoon voort op die onmiskenbaar Transatlantische connectie en geven hun eigen werk naast lyriek de nodige diepgang mee. Die instelling hebben ze gemeen met landgenoten als de broers Christy en Barry Moore (bij ons beter bekend als Luka Bloom) of met de Canadese zusjes Kate & Anna McGarriggle.

Kieran Goss en Annie Kinsella volgen hun eigen pad, voorbij die van rijke muzikale tradities en losgekoppeld van die van eigentijdse evenknieën met wie ze zich evenwel verwant voelen. Ze kopiëren niet van buitenaf, verleden noch heden, nabij noch verder weg, maar ze creëren van binnenuit, blijven dicht bij zichzelf en elkaar en stellen zich daarmee ontwapenend kwetsbaar open. Juist daarin ligt de kracht van hun fijnzinnige, verstilde repertoire dat veel dieper onder de huid kruipt dan het verwachtingspatroon van romantische songs aan de oppervlakte doet vermoeden. En dat is zowel op hun albums als live hartverwarmend voelbaar. Kieran Goss en Annie Kinsella produceren allesbehalve goedkoop sentiment, maar komen integendeel binnen, weten te raken en behoren tot het kaliber dat artiesten en bezoekers op elkaars schoot doet kruipen.

Hun concert begint feitelijk al vóór hun eerste song. Kleinschalig van enkele tientallen tot omvangrijk van  honderden, zij staan er op dat ze bezoekers bij het betreden van de zaal eerst één voor één persoonlijk de hand schudden en van harte welkom heten. Daarmee creëren ze het fundament voor een intimistische sfeer waarin elke aanwezige zich gezien, gehoord en in harmonie verbonden voelt om te kunnen genieten van de al even persoonlijke, hartverwarmende songs. En dan werken de onderhoudend humoristische bindteksten van rasoptimist Kieran Goss ook nog ‘ns dusdanig aanstekelijk in op het gemoed van de toehoorders dat zelfs de meest sikkeneurige onder hen een meer dan halfleeg glas als meer dan halfvol ervaart.