Alsof de duvel ermee speelt: kent u die dominee Gremdaat-uitdrukking? Die zit GUO bij sommige artiesten op de hielen. Voorbeeld? Waar GUO en Josienne Clarke & Ben Walker in het verleden hun agenda’s maar niet gematcht kregen, blies Josienne ditmaal eenzijdig haar ingeplande solotoer door onze Lage Landen jammerlijk af. Haar GUO-dubbelconcert incluis, want behalve aan Josienne Clarke zou GUO haar kerkpodium bieden aan Katie Spencer. Tweemaal een uur met twee van de beste female singer-songwriters uit de Britse folkscene anno 2025. Om reikhalzend naar uit te zien, maar het mocht dus niet zo zijn. Bye-bye getroffen voorbereidingen van toeragent en podiumorganisaties, waaronder dus GUO. Maar daarom niet al te lang getreurd. Om te zwijgen van bij de pakken neergezeten. Te meer omdat er ook goed nieuws is. Elk nadeel hepse foordeel: kent u die uitdrukking ook? 

Want tweemaal geluk bij een ongeluk: niet alleen bereikte de cancel GUO voordat ze haar voorverkoop opende, tevens wist ze na ruggenspraak met de toeragent vlotjes door te schakelen naar een alleszins waardig vervangster: Roseanne Reid. Samen met Katie Spencer nog steeds twee dijken van stemmen met ijzersterke songs. Waarbij gitaarfreaks bovendien de snarenvingers aflikken aan de superbe open tune gitaarberoering van met name Katie. Maar evengoed twee vrouwen die onafhankelijk van elkaar hun eigen verhaal zingen.  

Zo groeide Katie Spencer op aan onze overkant van de Noordzee: de countryside van East Yorkshire, in de uitlopers van havenstadje Hull. Met stadse contouren als achtergronddecor zijn er de luchten open en blauw en meanderen de riviertjes er door lieflijk landschap. De locals leven er met het ritme van de getijden en tussen strakke einders ter land en zee. In de zomerse ochtendstond stijgt een waterig zonnetje er flauwtjes op vanuit zee om er in het avondrood te verzinken met de gewassen op ziltige boerenakkers. En die lome, ruimtelijke scenery hoor je terug in haar aangename arrangementen.

Haar repertoire, vocale klasse en gitaarspel roepen niet de minste coryfeeën in herinnering uit de idealistische folk- en songwriter-scenes van de jaren zeventig: Joni Mitchell, James Taylor en, uit eigen land misschien nog wel het meest, cultheld Michael Chapman. Muziekrecensenten prezen haar debuutalbum Weather Beaten in 2019 de Engelse hemel in om het veelzijdige, complete vakmanschap dat ze zo talentvol etaleert als songwriter, gitariste en vocaliste. Opvolger The Edge Of The Land uit 2022 verging het niet anders. Haar handelsmerken: onthaastende layed-back songs, voorbijschuivend als de schepen aan de zee-einder, voortkabbelend als de klaterstroompjes door het platteland, maar met een intimiteit en introspectie die beklijven.

Eenmaal op een podium weet ze zich ontwapenend authentiek te verbinden met haar toehoorders. Met luchtige  bindteksten laat ze toehoorders bijkomen van haar gelaagde, emotioneel geladen songs. Het bracht haar op festivals als Celtic Connections Glasgow en Folk Festival Cambridge en tot samenwerking met al even gerenommeerde artiesten als Danny Thompson en Alan Thomson. De naam Katie Spencer waaierde uit over een opmerkelijk brede fanbase in de Britse folkscene. Tijd voor de rest van de wereld, Nederland incluis.

Ralph McTell: “Katie’s guitar playing has echoes of my dear friend the late great Bert Jansch. Like a musical weaver she threads her poetic lyrics through the guitar’s strings and produces little tapestries of song.” ​

Guitarist Magazine: “Her articulate picking, with suggestions of folk and jazz, frames intelligently written songs and is the backbone to her music.”

RnR Magazine: “Great discoveries are always a pleasure and Katie Spencer’s debut album Weather Beaten is a grand pleasure (…..). One of the most satisfying and spellbinding singer-songwriter collections I’ve encountered in some time.”

Shindig!: “A timeless English folk album, perfect for the still calm of a Sunday morning.”

Folk Radio UK: “This is beautifully written and played music, with the quiet consistency and confidence in its performers of some of Laura Marling’s best work.  The Edge of the Land is an album that doesn’t feel the need to over-embellish its sound; it has the spontaneity that live performance captures combined with arrangements that are unfussy but interesting and quietly adventurous. Wonderful stuff; let this one live with you for a while to discover its powers.” 

fRoots: “The way Katie plays is never contrived, showy or imitative; it sounds true … a world-class folk guitarist.”

Yorkshire Post: “A remarkably assured collection of self-penned songs that celebrate the East Yorkshire countryside in which she grew up.”

Tykes News: “What a gem! Packaged with vintage minimalism, this remarkable collection of original songs has a richly rewarding poetic depth in setting of complex simplicity. Katie is a remarkably fine singer with a distinctive assured voice that is very much her own in a time when female folk vocals seem overburdened by imitated archetypes. One is reminded of the impact of Joni’s vocals at a time when American female folk singers all seemed sub-Baez of ersatz-Collins. Trust me, one day, someone will describe this as a classic album with captures the early KS with perfection. It’s an album you need to hear.”

FATEA: “If you like quality folk guitar playing and singing, all interwoven with thoughtful and clever lyrics, you will love this album and, like me, be blown away by Katie Spencer.”

folking.com: “Circling crystal shimmering fingerpicked guitar … delicate, pastoral folk.”

And now that different story that needs to be sung, dat van Roseanne Reid dus. Die begeeft zich op het roots-pad, ergens tussen folk uit haar eigen Caledonia en americana die ze gaandeweg ontdekte. Gewortelde muziek dus, maar dat dan steeds opnieuw met een allesbehalve geforceerd aandoend vleugje zuiderse soul. Niet zo vreemd, als oudste dochter van Craig (Greg) Reid. Die we ons nog heugen als helft van eeneiig tweeling-duo The Proclaimers en beklijvende jaren tachtig-hit Letter From America. Maar bij een beetje voetbalfan zullen ook Proclaimers-songs als I’m Gonna Be (500 Miles) -ook in NL, met dank aan de Top 2000- of Sunshine on Leith een lichtje doen branden. Nog immer immers zijn dit lijfliederen bij menig football-match, zeker in de Schotse league, al helemaal bij  Hibernian FC. Daar jubelgalmen hun refreinen na elk te vieren doelpunt nog steeds luidkeels en uit volle borsten door het stadion. Maar Hibernian FC is dan ook thuis in Edinburgh en rekent eeneiige cult-twin Reid tot hondstrouwe aanhang.

En zo komen we bij de jeugd van Roseanne Reid, geboren en getogen in Leith, havengebied van Edinburgh, en dik twee decennia wonend in Edinburgh zelf, alvorens te verkassen naar Dundee, de grote liefde achterna. Daar resideert ze nu met vrouw en zoontje. Van vader erfde ze het muzikantenvirus en diens gedisciplineerde werkethiek als beroeps. Toch was het moeder die haar als twaalfjarige de eerste gitaarakkoorden bijbracht. Met geluidsdragers van Bob Dylan, Peter, Paul & Mary en andere akoestische muziekhelden tussen de oren, raakte ze als concertbezoekster geboeid door de podiumpresentaties van Rufus en Martha Wainwright, kroost van opnieuw een begenadigd muzikantenkoppel: Loudon Wainwright III en Kate McGarrigle. Eenmaal op die fiets maakte ze, gewapend met gitaar en gezegende rafelrandjesstem met prettige krak, al jong meters. Talentenjacht op school, samen met haar jongere broertje en een vriend, open mikes in pubs, Leith Folk Club, nog meer folkclubs in en om Edinburgh.

De status veelbelovend jong muziektalent had ze al van zich afgeschud toen ze met meesterlijke debuut-CD Trails in 2015 de kop boven het maaiveld uitstak. Als deelneemster van singer-songwriter-kamp Copperhead in Catskill Mountains bij New York trad ze in 2014 uit schulp en schaduw. Dat was zeg maar echt wel een ding, want schuchter doch vermetel waagde ze zich op een open mike-avond aan Amy, haar eigen song die ze jaren eerder schreef en waarin ze haar hartsvriendin haar liefde verklaarde. Tegenover een niet misselijke jury welteverstaan, met ruwe bolster blanke pit Steve Earle binnen de gelederen. Haar knikkende knietjes ten spijt, smolt de americana-ster ter plekke, moedigde haar aan het muziekkamp jaarlijks te bezoeken en raakte zo geïmponeerd dat hij op Trails een kontje gaf met zijn bijdrage aan haar wonderschone duet Sweet Annie. Dat opende deuren, ogen, oren, wat dies meer zij.

Zoals bij Teddy- zoon (en dus alweer kroost) van folk-iconen Richard en Linda- Thompson. Dus draaide die bij de opnames in Brooklyn aan de knoppen. Jools Holland verwelkomde haar voor een sessie in zijn populaire BBC-livemuziekshow. Haar debuut-CD schopte het tot nominaties voor de BBC Folk Awards, als Song Of The Year voor de UK Americana Awards en kreeg jubelrecensies, waaronder een eerste met vijf ***** in Country Music Magazine. Roseanne Reid verscheen op het Glastonbury-festival, als support act voor de Europese toer van zowel Steve als Justin Townes Earle en het Sweet Annie-duet met haar mentor slechtte op Spotify de kaap van het miljoen streams. Roseanne Reid was vertrokken, haar balletje rolde, haar kostje was gekocht.

Behalve Sweet Annie boogt ook Amy op een flinke scheut erkenning: uit 160.000 inzendingen won het een international song-contest in de Lyrics Only Category. En in eigen land verscheen van What I’ve Done? een live-versie op verzamelaar BBC Radio 2 Folk Awards 2015. Ondertussen is ook Mona Lisa met aanstekelijk country-sausje van haar follow-up CD  Lawside onderweg om uit te groeien tot Roseanne Reid-classic. De CD is vernoemd naar een stadsdeel in Dundee en lijkt ondanks country-achtig Mona Lisa onder productie van David Mcfarlane in zijn opnamestudio in Perth (niet ver van Dundee) per saldo iets op te schuiven van americana richting Schotse folk van dichterbij huis. Met dank aan haar kalere vrouwtje-gitaartje songs zonder opsmuk van blazers, strijkers, toeters of bellen.

Roseanne Reid zingt met moeiteloos gemak, als een geboren zangeres, met een fijne krak in de rafelige, doorleefde stem waar anderen er een geforceerde nep-snik uit peuren. Haar songs klinken als van een natuurlijke eenvoud, maar zitten ondertussen boordevol betekenis. Ze stralen oprechtheid en vertrouwen uit en getuigen van een zeldzame authenticiteit. Ze schrijft en zingt vanuit persoonlijk perspectief, eigen levenservaringen, sterk autobiografisch, zegt ook niet anders te kunnen. ‘Three chords and the truth’, zoals Dayna Kurtz dat treffend pleegt te verwoorden. Bij tijd en wijle doet Roseanne Reid denken aan roots-toppers als Gillian Welch en Lucinda Williams, maar eerst en vooral draagt ze haar unieke Roseanne Reid-stempel uit.

Building Our Own Nashville: “Roseanne’s voice is sweet yet simple, but in the most soothing and beautiful way that makes you want to listen to her over and over again.” 

Folk Radio: “Roseanne Reid has quietly taken her place in the Scottish music scene and by no accident finds herself sitting at the top table.”

Voor de fijnproever geldt des te meer: GUO ziet je graag, tot bij GUO, maar…..VOL=OP!

Make Love!

Not War!

Enjoy Live Music!

Peace,

GUO-concerten Groeten Uit Oisterwijk