Op Iain Matthews staat geen maat. Ook sinds hij zich tot het selecte gezelschap onder de nestors uit het singer-songwriter-metier mag rekenen, blijft de inspiratie onophoudelijk stromen. Dus komt hij ditmaal naar GUO om in één van zijn hoogst zeldzame soloconcerten zijn gloednieuwste solo-album te presenteren. Een alom gerespecteerd songsmid die zijn ding blijft doen, als tiener vanuit zijn homeland Engeland, daarna ruim een kwart eeuw vanuit promised land USA, maar nu toch ook al weer bijna een kwart eeuw vanuit dat kikkerlandje waar hij eindelijk de grote liefde en peace of mind vond die hij zocht: Nederland.

In zijn lange loopbaan tekent zich een rusteloze zoektocht af naar urgente diepgang en zeggingskracht. Nooit liet hij zich leiden door de waan van de dag of roem, immer ging hij voor de creatie van pure muziek die beklijft in oor, hart en gemoed. Geboren als Ian Matthews McDonald in 1946 (Scunthorpe, County Lincolnshire, UK) stond hij in 1967 aan de wieg van Fairport Convention. Van meet af bleek de Britse formatie een legendarisch broeinest van talentvolle pioniers. Die waagden het om de tot dan  akoestische traditionele Engelse muziek te verknopen en op te schudden met dampende rock. Samen met Steeleye Span werd Fairport Convention founding father van een nieuw genre: harmonische Britse folkrock.

Hoewel de mix aansloeg, raakte Iain Matthews na twee jaar en drie albums eind jaren zestig in de ban van Amerikaanse singer-songwriters van het opkomende Americana-genre. Hij verliet de gouden folkrock-formule van Fairport Convention met coryfeeën als gitaarvirtuoos Richard Thompson, cultzangeres Sandy Denny en super-fiddler Dave Swarbrick. De Brit ambieerde op eigen benen te staan als songsmid, riskeerde voor zijn ‘American Dream’ de oversteek naar USA en sprong er als een ‘Mister Nobody’ in het ongewisse diepe.

Streefdoel was een solo-album en dan van daaruit maar zien wat de toekomst brengen zou. Hij streek neer in LA California, voor enkele maanden, dacht hij althans. Hij produceerde songs die hem ten voeten uit als Brit in Amerika typeerden: ze hielden het midden tussen beide culturen, een Brits-Amerikaanse melting pot. Zijn innovatieve moed zag hij beloond: het werden achtentwintig Amerikaanse jaren met veel soloprojecten, maar hij was ook frontman van zowel Southern Comfort als Plainsong, van Hi-Fi, No Grey Faith, More Than A Song en meer. Tevens werkte hij samen met Nancy Griffith en met Michael Nesmith, producer van zijn solo-album ‘Valley Hi’ (1973) die met The Monkees als Amerikaans antwoord op de Britse The Beatles gold.

Zowel Southern Comfort als Plainsong bleek een kort leven beschoren. Met Southern Comfort belandde in 1970 ‘Woodstock’ (‘We Are Stardust’) op pole position in popcharts in meerdere landen waaronder zijn eigen UK. Als uitvoerder van deze megahit bevond hij zich in niet het geringste gezelschap: uiteraard geestelijk moeder Joni Mitchell, maar ook CSN&Y, to name a few. Bij Plainsong nam mede-oprichter Andy Roberts zo zijn eigen afslagen, waaronder richting Pink Floyd, Roy Harper, film-, tv-, theater- en Hollywood-werk bij Disney. Begin jaren tachtig dreigde Iain Matthews er de brui aan te geven totdat Robert Plant van Led Zeppelin hem toch weer het podium op en de studio in praatte, met Austin Texas als uitvalsbasis ditmaal.

Na vijftien solo- en een handvol bandalbums hield hij USA voor gezien en remigreerde in 2000 naar Europa. In Nederland ‘of all places’ vond de Britse songsmid Iain Matthews zijn grote liefde én ‘peace of mind’. Hij settelde zich in Limburg en bleef verrassen met bloedmooie CD’s: songs van compositorisch, vocaal en tekstueel zeldzame klasse, veelal uit de eigen koker, met hier en daar een gearrangeerde cover. De ene keer bracht hij  solowerk, dan weer vond hij de samenwerking met de Nederlandse jazzband The Searing Quartet en met pianist Egbert Derix die composities met een jazzy sausje overgoot om vervolgens uit te pakken met ‘More Than A Song’.

Een samenwerking met de Britse auteur Ian Clayton resulteerde in 2018 in zijn muzikale memoires ‘Thro My Eyes’. En het kwam tot albums met americana-artiest Eliza Gilkyson, met de Noorse iconen The Salmon Smoker’s en met Ad Vanderveen, de Nederlandse Canadees die zijn bandleiderschap in Personnel en The O’Neils inruilde tegen een carrière als CD-productieve americana-artiest, zowel solo als met Kersten de Ligny. Als duo schitterde hij met Ad Vanderveen live op ‘The Iain Ad Venture’. Dat deden ze ook op podia waar deze ijzersterke singer-songwriters elkaar aanvulden met bloedmooie vocalen, gitaren en mondharmonica. Ook bleef hij terugkeren naar het nog immer jaarlijkse reünie-festival in het Engelse Cropredy waar alle nog levende bandleden van Fairport Convention aantreden in wisselende bezettingen.

Vanuit innerlijke rust bekroop Iain Matthews de overtuiging met terugwerkende kracht nog wat puntjes op de i te zetten en achterstallig onderhoud te verrichten. Daartoe blies hij zowel Plainsong als Matthews Southern Comfort nieuw leven in. Elf jaar toerde hij met Plainsong en met Matthews Southern Comfort was in 2010 ‘Kind of New’ een feit, gevolgd door een wereldtoer met zowel oud als nieuw werk. In 2018 verscheen opvolger ‘Like A Radio’, opnieuw aanleiding tot een wereldwijde concerttoer.

Achtenzeventig is hij inmiddels, je zou het hem niet geven. Op Iain Matthews zit geen spoor van sleet, niet op zijn songs, niet op zijn vocalen, niet op zijn arrangementen, niet op zijn composities. Zijn loopbaan van UK via USA naar NL bestrijkt al zo’n zestig jaar en bijna even zoveel albums. En nog altijd is hij de vitale, innoverende singer-songwriter die de Britse en Amerikaanse muziekculturen samensmelt in verstillende songs die dwingen tot luisteren.

Tweemaal eerder kruisten de paden van Iain Matthews en GUO elkaar. Eenmaal in duo met Ad Vanderveen, eenmaal met zijn formatie Southern Comfort. Deze derde keer dus solo, met als aanleiding zijn nagelnieuwe solo-album. Zijn zoveelste dus, hoewel hij en passant evengoed zijn zestig jaar omspannende vakmanschap als singer-songwriter van bloedmooi materiaal met ons doorneemt. Maar dan wel zo naakt mogelijk graag, zoals we hem nog niet eerder verwelkomden: solo, op akoestische gitaar en met zijn onverbeterlijke stem. Zijn teksten doen de rest, meer moet dat niet zijn. Wedden dat deze tijdloze, inspirerende songsmid van de buitencategorie ons opnieuw aangenaam komt verrassen?