GUO-CONCERT

Dubbelconcert: The Lasses / Billy & Bloomfish

(NL / België – Dubbelconcert)

DATUM

Hemelvaart
donderdagmiddag
13 mei 2021

Locatie

GUO-concerten Groeten Uit Oisterwijk (in Fletcher Hotel-Restaurant Boschoord).

}

Tijdstip

Concert 1

kassa open 13.00u
zaal open 13.20u
aanvang 13.30u

Concert 2

kassa open 15.30u
zaal open 15.50u
aanvang 16.00u

Prijzen

€ 20 ,-

COVID-19

Om onze GUO-concertserie 2020/2021 zowel ‘corona-proof’ als financieel haalbaar te maken, geven onze artiesten twee concerten op één middag. Elk concert duurt 75 tot 90 minuten en heeft geen pauze. U kunt voor en/of  na een concert uw drankje bestellen aan de bar. Maaltijden (lunches en diners) en hotelovernachtingen (met ontbijt) uitsluitend na reservering rechtstreeks bij Boschoord. Gelieve uw concerttickets te reserveren bij ons (GUO) en niet aan onze zaalkassa te kopen. Kies bij uw reservering voor concert 1 (aanvang 13.30u) of concert 2 (aanvang 16.00u). Vanwege het social distance beleid kunnen we per concert maar een beperkt aantal bezoekers toelaten. Bezoekers uit eenzelfde gezin zitten naast elkaar, overige bezoekers zitten op anderhalve meter afstand van elkaar. Reserveer tijdig, want (corona-proof) VOL = (corona-proof) VOL! Tussen beide concerten ontsmetten en luchten wij de zaal. Wij vragen u in het belang van ieders  veiligheid en gezondheid om aanwijzingen van onze vrijwilligers op te volgen en rekenen op uw begrip en medewerking. Samen bestrijden we corona én blijven we genieten van onze GUO-concerten!

The Lasses / Billy & Bloomfish

In de dagelijkse bulk aanbod dat dolgraag op ons affiche prijkt, stuiten we soms op niet te versmaden talent. Elke artiest die met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt, gunnen we graag ons podium. Wel wegen we onze gunfactor af tegen de vraag of we voldoende recettes verwachten om onze organisatiekosten mee af te dekken. Om te zwijgen van artiestengages. Want waar onze bezoekers uit ons  beginstadium in de jaren zeventig zich nog graag lieten verrassen en verwonderen door het onbekende, zochten ze gaandeweg bevestiging van wat ze destijds ook in hun jeugd al koesterden. Hoezo jeugdsentiment? Onbekend maakt onbemind!

 

Deze attitude, samen met de desinteresse bij jongere generaties, is funest voor de ontwikkeling van de akoestische zit-/luistermuziek waar wij al 43 jaar voor staan. Nieuw talent dient zich bij ons aan, maar bezoekers die nostalgisch mijmerend zweren bij de gedachte dat vroeger alles beter was, stokken doorstroom en ontwikkeling, terwijl stilstand achteruitgang is. Nee, wij zitten niet te wachten op oude wijn in nieuwe zakken. En ja, op ons podium blijft plaats voor oude rotten die zichzelf blijven herbronnen en uitvinden. En in af en toe artiesten in repeat-stand zien we ook geen kwaad. Maar te- is zelden goed. Te veel nostalgisch gezwelg verzuurt, stompt af en droogt op, al is het maar door vergrijzing en natuurlijk verloop onder artiesten, bezoekers en vrijwilligers.

 

Des te meer verantwoordelijkheid voelen we om opkomend talent in haar groei te stimuleren door ze op ons podium meters te laten maken. Bovendien kietelen we er onszelf mee opdat we ook na 43 jaar concertorganisatie gepassioneerd kunnen voortdoen. Maar veel vet op de botten hebben we als kleinschalige vrijwilligersclub niet. Een matig bezocht concert hier en een hardnekkig rondwarend virus daar sorteren algauw zand in onze ketting. Als onze machine er al niet van stilvalt. Want dan is het na 43 jaar zorgvuldig uitgebouwde, uitgekiende concertorganisatie over en uit met GUO.

 

Zulke frustrerende dilemma’s, uit onze dagelijkse realiteit gegrepen, weerhouden ons ervan om te ver voor de troepen uit te lopen. Vandaar onze beleidsvisietekst ‘Van concerten die vernieuwen en concepten die verbinden’.  Afgelopen jaar trokken we er mee naar subsidiënten. Met wisselend succes overigens, en ja daar doen we het mee.

 

Smaak is subjectief, zegt veel over onszelf en dus valt er heerlijk over te twisten. Dus na scheiding van kaf en koren zoals ons dat goeddunkt, noden we als gevolg van dit al mondjesmaat niet te versmaden talent dat zich bij ons aandient op ons podium. Zoals The Lasses en Billy & Bloomfish bijvoorbeeld, die de laatste jaren afzonderlijk van elkaar bij ons aanklopten. Even stonden ze in de wacht totdat ook voor ons het moment daar was. Verenigd nog wel, in dubbelconcert, in onze ijdele hoop dat die dubbelslag de nieuwsgierigheid onder liefhebbers van ragfijne zit-/luisterconcerten aanwakkert. Want al dan niet bekend:  aan het pure talent van beide damesduo’s der Lage Landen –het ene uit Nederland, het andere uit België- zal het alvast niet liggen. Met bakken is het voorradig, dus scheppen maar. Kortom: wij beminnen ze zondermeer.

 

Laten we er geen ‘douze points talentenjacht’ van maken. Onze ‘vrije’ markt economie voor lange halen snel thuis ‘handige harry’s’ is al genoeg verworden tot een ‘survival of the fittest’. Wedkampen tasten onze kwaliteit van leven al meer aan dan ons lief is en penetreren en vertroebelen steeds vaker ook de competitiever wordende muziekbizz. Bovendien timmeren beide duo’s al een aardig eind aan de weg. Dus laten we voor beiden alvast onze ‘Lowlands Got Talent’ stoel omdraaien en hen onze ex aequo ‘douze points’ toekennen. En laten we voor ons vervolg volstaan met een duiding waarbij we ons enkel op Salomonsoordelen verlaten:  

 

De vier dames geven elkaar geen strobreed toe in verbluffende vocale klasse, vooral daar waar het aankomt op harmonische blending. Ook instrumentaal doen ze in niks voor elkaar onder: hun instrumenten functioneren subtiel in dienst van hun superbe stemmen. Beiden bedienen zich van een instrumentarium dat we bestempelen als te doen gebruikelijk in de Celtic folk, maar Billy & Bloomfish voegen daar ook nog Chinees snarenspul aan toe.

 

Die voor onze ogen en oren exotisch aandoende inslag is overigens niet terug te horen in het repertoire. Dat is bij beide duo’s ‘Transatlantisch’, een samenvatting die boekdelen spreekt voor liefhebbers van de onvolprezen BBC-tv-serie ‘Transatlantic Sessions’. Ook hier lijkt de balans bij The Lasses lichtjes door te slaan richting verfijnde songs waarin we de fluwelen benadering van de Celtic ballad-cultuur horen doorklinken. Billy & Bloomfish daarentegen steken met hun rauwere rafelrandjes iets gretiger de Atlantische Plas over.

 

Vier dames dus die weliswaar één en ander gemeen hebben, maar evengoed twee duo’s blijven. Dus doen we ze recht met een successievelijk voorstelrondje. Te beginnen in Nederland, maar dat is -kruis of munt- willekeur.           

 

The Lasses zongen al samen nog voordat ze bestonden, sterker: nog voordat ze ook maar één woord met elkaar wisselden. Dat is de schuld van Mulligans, de Ierse pub in Amsterdam. Zonder elkaar te kennen  gingen Sophie Janna en Margot Merah als liefhebbers van Celtic folk daar samen op in de ‘Back Room Sessions’ die er elke woensdag plaatsvinden. De setting is uitnodigend, ongedwongen en sociaal: een muzikant zet in en wie wil, kan en durft, haakt aan. Bladmuziek bestaat niet, met een beetje basis, muzikaliteit en vooral veel ‘goesting’ ontwikkel je je al doende en leer je van elkaar.

 

Die basis, muzikaliteit en motivatie hadden ze van huis uit. Bezoekjes aan clubs en pubs, waaronder ‘The Old Oak’ tijdens een stage in Edinburgh, wakkerde een en ander aan. Ze zongen dat het een aard had en speelden gitaar, tenor-ukelele, mondharmonica en bodhran. Toen het buiten die sessies om ‘on speaking terms’, zingend en musicerend evengoed bleek te klikken, wierpen ze hun teerling: The Lasses dus.

 

Als duo leggen ze zich toe op intieme, traditionele Celtic en Americana songs die verhalen van moord en doodslag, eenzaamheid en liefde en nog veel meer ongemak. Deze ‘trads’ zijn vaak eeuwenlang oraal tussen generaties overgeleverd. Daardoor is hun oorsprong lang niet altijd meer te traceren.  Soms zijn ze mystiek en duister, dan weer aanstekelijk en humoristisch. The Lasses geven er hun eigen twist aan,  interpreteren in diezelfde sferen werk van hedendaagse singer-songwriters en voegen  eigen composities toe. Zo houden ze de traditie gaande, voegen er zelf wat aan toe en verspreiden dit via podia, CD’s en andere geluid- en beelddragers.

 

Ze speelden al in huiskamers, folkclubs, kerkjes en op festivals in Nederland, België, Duitsland, Schotland, Engeland, USA, Canada en Japan. Soms sloten andere artiesten aan, zoals de Amerikanen Kathryn Claire, Adam Agee en Jon Sousa. In oktober 2019 presenteerden ze hun vierde CD ’Undone’ in Paradiso Amsterdam, een schijf met tien traditionals en covers en drie eigen nummers die via crowdfunding tot stand kwam. Er volgde een tv-optreden in het onvolprezen ‘VPRO’s Vrije Geluiden’ dat ondertussen jammerlijk ter ziele ging.

 

The Lasses over hun werkwijze in een professionele opnamestudio: “De basis met onze eigen zang en instrumenten namen we in één keer op. We stonden gewoon tegenover elkaar te zingen met zo’n grote condensmicrofoon tussen ons in. We keken elkaar aan, gingen niet voor de ultiem zuivere noot, maar voor het gevoel dat we in onze songs wilden leggen. Aan elkaars ademhaling lazen we bij elkaar al wat we gingen doen. Andere instrumenten zoals piano voegden we later toe.”

 

De bekende Ierse singer-songwriter Luka Bloom hoefden ze alvast niet meer te overtuigen:

“I have been a friend and a fan of the Lasses for some years now. I love the way they sing, and love the way they are. It makes me happy that they are being recognised for the love and the talent they possess.”  

 

Ook de internationale vakpers viel hem al bij:

“Sublime harmonies” (fRoots).

Superb”  (Irish Music Magazine).

“A beautiful ode to the human voice”  (Blues ’n Roots Corner).

“Balsam for the soul” (Rootstime.be).

 

Waarom zou het thuispubliek van om de hoek dan nog kunnen achterblijven? Iets met profeet in eigen land? Over smaak valt te twisten, graag zelfs, maar toch….. Muziek, uitdrukkingen of ander immaterieel erfgoed: als alles van waarde weerloos is, houden we weerloze tradities van waarde graag gaande.     

Dan Kathleen Vandenhoudt & Pascale Michiels. Die hadden samen al bijna twee decennia gependel op de teller alvorens in hun alter ego’s Billy & Bloomfish voort te leven. En dan zijn dat niet eens de enige pseudoniemen waarachter ze zich schuil houden. Ook zijn ze gesignaleerd als Hermine en Josephine Rielemans in The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Kortom: samen pendelden ze dus al langer dan dat ze bestaan.

En dat pendelen doen ze nog steeds. Van en naar opnamestudio’s, repetitieruimtes en concertzalen. Om transport, kleedkamers, podia, lief en leed te delen. In miniclubs, megazalen en op dito festivals. In.hun eigen België, Nederland, gans Europa. Om in About Queens Of The Blues hun passie te delen en hommages te brengen aan straffe bluestantes uit een illuster verleden. Om in de NL/B band Blue(s) Angels te rocken met bluesknakkers als Anneke en Jan de Bruijn (The Crew) en Pieter van Bogaert (The Crew, Raymond van het Groenewoud). In full concerts, maar ook als support act bij Bill Wyman’s Rhythm Kings. En da’s geen kattenpies, nee geen klein bier, bepaald niet, nee niet bepaald.

Pas na die bijna twee decennia namen ze ook als duo een alter ego aan: Billy & Bloomfish dus. Daarin omarmen ze kamerbreed de akoestische Americana. Een snufje roots, een toefje deltablues, een sprankje countryfolk, een spatje southern soulrock, een vonkje texmex. Met akoestische gitaren en overig snarenspul van divers pluimage. Waarbij Bloomfish (Pascale dus) zelfs de tenor amistar resonator temt én de ruan. De ruan? WTF? Ja, ook dat is snarenspul, maar dan van Chinese makelij. Nee, geen budgetvriendelijke nep-Gibson, nep-Fender, nep-Stratocaster of nep-Les Paul, made in China, maar een authentieke maangitaar of cirkelvormige megamandoline, ontsproten uit de Chinese muziektraditie. Want die hebben ze daar ook, een eigen muziektraditie, in veelvoud zelfs.

Die appetijtelijke exotische parafernalia ten spijt, spelen ze dus diepgewortelde Americana voor en na. En hoe! Billy & Bloomfish raken elkaar, laten elkaar los, weten elkaar weer te vinden, als in een eindeloos spel van over elkaar heen buitelende golven in een rauwe, pure zee. Die metafoor geldt voor hun eigenwijze spel op al even eigenwijze instrumenten, maar minstens zozeer dubbelop voor hun grootste troef: hun prachtige, krachtige, ja bloedstollende vocalen, zo intens spontaan harmoniërend, zo onwijs subliem zeldzaam blendend, complementair in elkaar verstrengeld en dan toch weer geraffineerd ontrafeld, met een boeiende wisselwerking alsof het nog minder dan een fluitje van een cent is.

Want met die auditieve attractie sleuren ze je met hart en ziel hun muzikale, persoonlijke avontuur in. Daarin raken ze al die Americana-stijlen in hun diepste kern, maar tasten ze ook hun raakvlakken en grenzen af. En dat terwijl de kwaliteit en de passie er van afspatten met een aanstekelijk speelplezier, een drive die  overtuigend bij je binnenkomt. Het talent, de gretigheid, de kwetsbaarheid, de symbiose: je voelt het bij het beluisteren van hun CD’s, dus wat te denken van een boeiende, spraakmakende live concertbeleving?    

‘Ridin’The Rods’ heet hun eersteling uit 2014, drie jaar later opgevolgd door ‘Happy Incomplete’. Alleen al die titel spreekt boekdelen. Lief en leed deelden ze. Ze scheerden de hoogste toppen, maar evengoed langs afgronden om er door diepe dalen te gaan. Kisten vol herinneringen verzamelden ze, van euforisch genot tot  stinkende wonden die soms ook littekens achterlieten. Als het leven je dan nog altijd toelacht, ben je weliswaar onvolmaakt, maar desondanks toch gelukkig. Happy incomplete dus.

Billy & Bloomfish manifesteren zich als zeldzaam hartverwarmende, levenslustige singer-songwriters van het urgente soort. Ze creëren gelaagde songs die durven voortborduren op een repeterend, maar uitbouwend  leitmotiv, als ware het moderne varianten op stapelliedjes. Met evenveel liefde, respect en vakmanschap nemen ze werk  onderhanden dat allesbehalve verbleekt bij de oorspronkelijke versies van hun gereputeerde Americana-helden, daarbij wijd uitwaaierend van Tony Joe White tot Emmylou Harris, van Etta James tot Grant Lee Buffalo.

Ze klinken dromerig, desolaat, als op de ziel getrapt en gekwetst door verscheurend liefdesverdriet, alert fingerpickerig, leven zich aanstekelijk enthousiast uit, soulvol tot in hun kleinste teen, tonen zich schaamteloos kwetsbaar in hun rauwste emoties, zijn ontketend als door de duivel zelf op de hielen getrapt en als je denkt alles wel gehad te hebben, stoken en poken ze het heilig vuurtje nog wat verder op en gooien er stevige scheuten good vibes overheen.

Maar hoe ze ook klinken, bovenal is het kneite-inspirerend en dito beklijvend en kan het niet anders dan dat ze in een rechtvaardige samenleving met hun CD’s en concerten de wereld grenzeloos veroveren en voor zich winnen. Hun namen mogen gefingeerd wezen, maar in hun muziek zijn ze echter dan echt. Dat ze nog maar lang samen mogen blijven pendelen, te beginnen tussen hun thuis in België en de kleedkamer, het podium en de concertzaal van GUO-concerten Groeten Uit Oisterwijk. Opdat we later, zo gauw onze wereld  rechtvaardig is, pront en fier kunnen zeggen over deze internationale wereldsterren: Billy & Bloomfish? Ooit stonden die toch maar mooi bij ons.       

Enkele quotes:

Tijdens hun concert  in onze serie ‘De Maandag van Van Meurs’ wisten Billy & Bloomfish het publiek diep te raken met hun prachtige samenzang, bijzondere instrumentatie en persoonlijke liedjes. Dit leverde het duo een zeer welverdiende encore op. We zullen ze graag weer uitnodigen.” (Ankie Keultjes).

 

“Voor Billy & Bloomfish in Komdis vorige vrijdag kom ik sterretjes te kort, ik ga er met veel plezier dan ook 6 uitdelen. Een fenomenale avond was het. Bedankt Pascale en Kathleen voor deze wondermooie, pakkende avond.” (Marc Deckx).

 

“Recht naar het hart!”( Bré).

 

“In de intimiteit van een sprookjeshuis beleefde ik een avond vol Billy & Bloomfish. Een huisconcert werd een thuis, met ogen gesloten en open mond. Twee muzikanten, twee doorleefde zielen. Maar nooit eerder hoorde ik twee stemmen die zo één werden, alsof ze voor mekaar bestemd zijn. Laat die ‘alsof’ maar achterwege. Feit, feestelijk feit. Billy & Bloomfish hebben er een grote fan bij, en hoe. Ik kijk al uit naar een volgende avond waar roots, blues en een eindeloos palmares aan diepe zieleroerselen samensmelten. Merci, van ganser harte en tot snel!” (Emanuel Maes).

 

“Sing us to the moon …..” (Cath).

 

“Onlangs een fantastische avond beleefd, waarop ik met open mond heb zitten luisteren naar Billy & Bloomfish. Het geheel was van een wonderlijke schoonheid, rustig, pakkend, en harmonieus. Ik was enorm verrast dat het mij zo naar de keel greep. Ik zat dikwijls met tranen in de ogen. Die harmonie, de ongelooflijk juiste muziek en sfeer van elke song…Wat een mooie teksten ook! Wat een fijne madammen moeten die twee zijn. Alles is heel doorleefd en met een broze kwetsbaarheid geschreven. En dat alles verpakt onder een dikke laag stoerheid. Ik heb prompt een paar CD’s gekocht na afloop. De stemmen gaan zo mooi samen, dat ik er, elke keer als ik de CD beluister, nog kippenvel van krijg. Schoonheid raak je nooit beu. Ik raad iedereen die ik ken dan ook aan om naar Billy & Bloomfish  te gaan luisteren. Ik zeg tegen iedereen dat dit het mooiste is wat ik de afgelopen jaren heb gehoord en gezien. En twijfel niet als je een cadeautje zoekt voor goede vrienden: de CD ‘Happy Incomplete’ van Billy & Bloomfish natuurlijk! Maar bewaar hem enkel voor goede vrienden want het is balsem op de ziel en troost voor mindere dagen. Ze zullen jou er eeuwig dankbaar voor zijn.” (Reinhilde Dewit).

 

In beeld & geluid

MAALTIJDEN & OVERNACHTINGEN IN

Fletcher Hotel-Restaurant Boschoord

  • Lunch voorafgaand aan GUO-middagconcert?
  • Diner na GUO-middagconcert?
  • Overnachting met ontbijt?

Digitale ticketreservering?

Check onze ticketshop.
GUO rekent 0 (= NUL!) euro toeslag bij ticketreservering!
Parkeren bij GUO-concertlocatie Boschoord is gratis!