Waartoe een wereldwijd virus zoal kan leiden. Ja, tot een hoop miserie tot zelfs dood en verderf en dus bakken intens verdriet, dat zeker ook. Dat zijn we niet vergeten, verre van, breek ons de bek niet open, en hopen we nooit meer mee te maken bovendien. Maar neem niettemin ondanks alles Carel Kraayenhof en Leoni Jansen…..

Deze twee bevlogen, veelzijdige beroepsmuzikanten wonen allebei in de Beemster, de oudste grote polder van Nederland. Ze zijn er per toeval zowat elkaars buren. Tijdens covid viel hun beider werk onafhankelijk van elkaar noodgedwongen stil. Ze zochten elkaar op, soms binnen op anderhalve meter afstand van elkaar, soms ook buiten in dat wijde, vlakke weidelandschap van die uitgestrekte polder. Zo konden ze toch nog samen ‘troostmuziek’ maken. Weliswaar zonder publiek uiteraard, maar veilig en, elkaar uitdagend, evengoed met plezier. Carel op zijn weemoedige bandoneon, Leoni vocaal, op gitaar en bodhran, de Keltische geitenvellen handtrom.

Dagenlang wisselden ze zo muziek uit, voor elkaar stukken spelend uit verschillende windstreken die de ander nog niet kende en op elkaar inhakend waar maar mogelijk. Onbewust onbedoeld bouwden ze een schitterend, uiteenlopend repertoire uit, variërend van hun gedeelde passie voor celtic music uit vooral Ierland en Schotland via klassiekers van gezamenlijke jeugdhelden zoals Bob Dylan, Randy Newman en Sting tot muziek die geworteld is in Latijns Amerika, zoals Carel die zich eigen maakte sinds hij aan zijn diatonische trekharmonica’s de bandoneon toevoegde en zich toelegde op de Argentijnse tango nuevo. Enkele van de Engelstalige pop- en rockclassics vertaalden ze vrijelijk naar hun eigen moerstaal.   

Hoewel Carel zowel als Leoni zich vaak laat omringen door andere muzikanten, besloten ze post-covid als duo een album op te nemen en samen vanuit hun polder te gaan toeren door de Lage Landen. Tijdens de opnames kwam per toeval Freek de Jonge aanwaaien. Nu hij er toch was, zong ook hij maar een stukje mee met de folk-klassieker Wild Mountain Thyme. Hoe plezierig ook, ze blijven serieuze profs, dus muzikaal investeerden ze allebei stevig. Carel maakte op songs van Dylan, Sting, Newman en andere grote singer-songwriters onmogelijke arrangementen voor zijn bandoneon en Leoni vertimmerde haar gitaarspel om vertrouwder te raken met typische ritmes uit de Latijns-Amerikaanse en vooral Argentijnse folk. 

Het beestje vroeg om een naam en daarmee was Melancholie in de Polder geboren. Het uitstapje beviel wederzijds en met dank aan covid bleek het uit behoeftige muzikantennood geboren duo een plezierig blijvertje. Althans: bij tijd en wijle trekken ze er nog steeds samen op uit en hun eerste duo-CD kreeg ondertussen een opvolger. Zo ziet nu Melancholie in de Polder #2 het levenslicht. Bij GUO-concerten Groeten Uit Oisterwijk laten ze horen wat er zoal onorthodox mogelijk is met een bandoneon, een gitaar, een bodhran en een stem. En wel in het Lodewijkskerkje, kerkmonumentje met fijne akoestiek. In deze sfeervolle entourage belooft dat een bijzonder intiem concert waar deze twee doorgewinterde klasbakken en de bezoekers op elkaars schoot kruipen. Als het ware, bij wijze van, overdrachtelijk.  

We kennen Carel Kraayenhof van zijn tango nuevo op bandoneon, toch zeker sinds het koninklijk huwelijk op 02-02-02 met de traan van Máxima Zorregieta bij zijn vertolking van Adios Noniño (Vaarwel Vadertje), de compositie van Astor Piazzolla. Maar evengoed waagt hij zich aan Cubaanse muziek, aan spaghetti-western-filmmuziek van Ennio Morricone, of stort hij zich vol overgave in muziekavonturen met een brede waaier aan  Nederlandse en buitenlandse artiesten. 

Minder bekend is hoe het allemaal begon, in Waalre, onder de rook van Eindhoven, waar hij is geboren (1958) en zijn jeugd sleet. Acht jaar oud begon hij op piano met klassieke muziek. Hij voegde ragtime toe en ontdekte muziek als passie, inspiratiebron, levensmissie. Medio jaren 70 liet oudere broer Jaap hem kennismaken met celtic folk uit Ierland, Schotland en Engeland. Daarop leerde hij zichzelf diatonische harmonica en concertina aan. Met de opkomst van de tango nuevo begin jaren 80 raakte de bandoneon hem tot in de ziel: hij moest en zou bandoneonist worden.

Als autodidact kreeg hij het complexe instrument onder de knie en trad ermee naar buiten in zelf  opgerichte tangoformaties Tango Cuatro, Viento del Sur en Sexteto Canyengue. Astor Piazzolla vroeg hem in 1987 als solist voor diens Broadway-musical Tango Apasionado in New York. Osvaldo Pugliese nodigde hem met  Sexteto Canyengue in 1990 uit voor concerten in tango-bakermat Argentinië. Met  Leo Vervelde startte hij in 1993 Vakgroep Argentijnse Tango aan de Afdeling Wereldmuziek van het Rotterdams Conservatorium Codarts. Nog in hetzelfde jaar ontving hij de Gouden Notenkraker van de Nederlandse Vereniging van Podiumkunsten. In de jaren erna was hij headliner op internationale festivals als Montreal Jazz en Fringe  Edinburgh.

En dan dus die grote doorbraak op 02-02-02. Wereldwijd trok Maxima’s traan tijdens Carels Adios Noniño meer dan 55 miljoen kijkers. De soundtrack werd drievoudig platina. Prijzen volgden, waaronder de Edison People’s Choice Award Classic (2003), een officiële onderscheiding van de Argentijnse regering voor zijn inspanningen als ambassadeur voor de tangomuziek (2005), zijn benoeming door Prinses Beatrix tot Officier van Oranje Nassau (2015), de Edison Oeuvre Award Jazz/Wereldmuziek voor zijn grote inzet voor de Nederlandse muziekcultuur (2018).

Behalve onderscheidingen schreef Carel Kraayenhof wereldwijde tournees en talloze albums op zijn naam. Hij tekende voor projecten met samenwerkingen binnen de tangowereld en daarbuiten die zijn flexibiliteit, veelzijdigheid en brede belangstelling onderstrepen: Yo-Yo Ma, Ennio Morricone, Sting, Kristjan Jarvi, Joshua Bell, Lavinia Meijer, Youp van ’t Hek, Herman van Veen, André Hazes, Bløf, Jurk, 3J’s, Caro Emerald, Paul de Leeuw, Dana Winner, Trijntje Oosterhuis, René Froger, Marco Borsato, Jan Rot, Storioni, Juan Pablo Dobal, …… Hij componeerde solostukken voor bandoneón of piano tot orkestpartituren. 

Van veelzijdigheid en flexibiliteit gesproken: Leoni Jansen (1955, Maarssen) verscheen begin jaren 70 in een theatershow met Simone Kleinsma en Gerard Cox. Eind jaren 70 zong ze onder andere op North Sea Jazz om vervolgens als presentatrice het gezicht te worden van menig radio- en tv-programma: Jeugdjournaal, Wat Voor Weer Zou Het Zijn In Den Haag (met Paul Witteman), Leer Me Ze Kennen (1884, met allochtone jongeren), Kinderen Voor Kinderen (derde seizoen), Van Alles Over Communicatie (1986), Paspesies en Vol Super (1986, info-programma voor 11- tot 14-jarigen), Over Aids (1987, met Koos Postema), Lopend Vuur (info-programma, met Philip Freriks) en culturele programma’s Uit De Kunst, Geen C Te Hoog en Jansen & Co (vanaf december 1987). Ook zat ze in de redactie van NOS-muziekprogramma Rotonde. 

Hierna ging de focus op muziek en zang. Ze gaf concerten met andere vrouwen (Niet Gesnoeid, She Got Game), zong voor Nelson Mandela en op 02-02-02 op het trouwfeest van kroonprins Willem Alexander en Máxima. Samenwerkingen met folkzangeressen Niamh Parsons (Ierland) en Karine Polwart (Schotland) brachten haar op het spoor van de Keltische folk. Dat resulteerde onder meer in de CD’s Three Little Magic Words en Heart Strings & Loose End met vertolkingen van werk van Karine Polwart, Nick Drake en traditionals.

Met haar band en met Frères Guissé opende ze in 2007 Festival Mundial Tilburg. Dat leidde tot CD Nina  waarop een mix van Keltisch en Senegalees repertoire. Een project in 2008 leverde een dubbelaar op: Old Friends met songs uit haar tienertijd van onder andere Leonard Cohen, Joni Mitchell en Bob Dylan en Second Wind met een bonte verzameling van Keltische traditionals, Afrikaanse liedjes en zelf geschreven lyrics. De laatste jaren brengt ze in de wintermaanden met Keltisch vrouwen-duo The Lasses concertreeks Wintersongs.

Ze regisseerde ook theatervoorstellingen en concerten, waaronder The African Mamas, Daughters of Africa en MasterPeace in Concert. In 2013 publiceerde ze haar boek Geheim (Het Oorlogsverhaal Van Mijn Vader) over haar vader als Nederlands soldaat in het Duitse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog. Onder diezelfde titel verwerkte ze haar boek tot een theatervoorstelling. Leoni Jansen is weduwe van componist/arrangeur/musicus Onno Krijn. 

Voor de fijnproever geldt des te meer: GUO ziet je graag, tot bij GUO, maar…..VOL=OP!

Make Love!

Not War!

Enjoy Live Music!

Peace,

GUO-concerten Groeten Uit Oisterwijk