De Nederlandse singer-songwriter Bertolf (Lentink) is een voor NL uniek talent als gitarist in de fingerpicking stijl. De Zwollenaar maakte naam als gitarist in de band van Ilse DeLange. Zijn solocarrière explodeerde in 2008 toen zijn single ‘Another Day’ een dijk van een hit werd. In 2010 won hij een Zilveren Harp en sindsdien maakte hij zes uitzonderlijk goed ontvangen solo-albums, waarop opnieuw hits als ‘First & Then’ en ‘Waiting In The Wings’.

Na Ilse DeLange toerde Bertolf solo, maar ook met Kasper van Kooten, in excellente Americana-coverband Her Majesty en in Musketiers, de superband  met coryfeeën uit de Nederbeat. Maar met ‘Bluefinger’ keert hij terug naar de liefde die zijn vader hem met de paplepel  ingaf: bluegrass, een kenmerkende mix van country en folk met virtuoos snarengepluk. Zijn vader speelde en draaide deze uit het Appalachen-gebergte afkomstige en in zuidelijk USA beklijvende ‘stringband’-muziek eindeloos in zijn ouderlijk huis in Dronten vol gitaren, mandolines en banjo’s. Al op de basisschool sleet Bertolf aan zijn klasgenootjes cassettebandjes die hij met zijn vader in de huiskamer volspeelde met traditionals. Een gevalletje vader op zoon, zogezegd.

In ‘Bluefinger’ brengt Bertolf nieuw werk samen met de allerbeste songs en hits van zijn eerdere albums, maar dat dan gearrangeerd in volledig akoestische bluegrass-versies. Daarbij laat hij zich bijstaan door het crème de la crème van vakgenoten uit de NL bluegrass-scene. Bertolf (gitaar, zang), Natalie Schaap (contrabas, zang), Janos Koolen (mandoline, zang), Joost van Es (fiddle), Jos van Ringen (banjo) en Caspar de Groen (dobro) staan garant voor virtuoos instrumentaal vuurwerk en prachtige meerstemmige zang.

‘Bluefinger’ verwijst natuurlijk naar de onnavolgbaar vingervlugge fingerpicking-stijl die bluegrass eigen is. Maar het staat ook voor de piepjonge, gedreven gitarist Bertolf die zich de vingers blauw speelde om de stijl van zijn muzikale jeugdhelden te kunnen kopiëren. Tenslotte is het ook een knipoog naar zijn thuisbasis: Zwollenaren dragen als bijnaam Blauwvingers.

Met het wordingsproces van ‘Bluefinger’ maakte Bertolf zijn jongensdroom waar. Hij reisde er voor naar Nashville – Tenessee, het epicentrum van de country, om er in een studio bij sterproducer Dave Sinko het gelijknamige album op te nemen met zijn grootste muziekhelden. Onder hen grote meneren naar wie hij al luistert sinds zijn zesde en wier solo’s hij eindeloos uitploos: dobro-grootheid Jerry Douglas, fiddlegenie Stuart Duncan, baslegende Mark Schatz, aangevuld met rijzende sterren aan het firmament: Wes Corbett (banjo) en David Benedict (mandoline).

Een cameraploeg van NTR’s ‘Het Uur van de Wolf’ reisde mee naar Nashville en legde onder regie van Marcel de Vré het wordingsproces van ‘Bluefinger’ vast. Resultaat: een indrukwekkende muziekdocu met inkijkjes tijdens muzieksessies, een bezoek aan een snaarinstrumentenwinkel, studio-opnames, interviews met de studiomuzikanten, een tot in de puntjes voorbereide Bertolf die zijn helden gaandeweg subtiel, vakkundig, met respect, maar vastberaden nu weer de ruimte geeft en dan weer de les leest, zijn wederhelft, zijn vader, Ilse DeLange en retro-beelden van een 14-jarige Bertolf als winnaar van een bluegrass-talentenjacht in Rotterdam. De drie jaar oudere Ilse DeLange eindigde daar overigens als verdienstelijk tweede. Waarop ze hem voorstelde om ‘ns samen te spelen. Pas 13 jaar later verscheen Bertolf als gitarist in de band van Ilse DeLange. 

De muziekdocu vond inmiddels zijn weg op de Nederlandse tv. Het was als smullen in de snoepjes- en chocoladefabriek van Willy Wonka voor elke muziekfreak. Terug in NL voegden Ilse DeLange (‘Before The Storm’) en Tim Knol (‘Even The Bad Ends Badly’) prachtige vocale bijdragen toe aan de studio-opnames in Nashville. Daarmee was album ‘Bluefinger’ een feit: geen pure steil in de leer bluegrass-CD, maar een puike dwarsdoorsnede van progressief ‘verbluegrasste’ popjuweeltjes van de meesterlijke hand van Bertolf.

Daarop stelde Bertolf Nederlands projectsextet ‘Bluefinger’ samen om mee te toeren langs zalen door de jubelende Lage Landen. De superlatieven liegen er niet om. Een greep:
‘Geen andere Nederlandse singer-songwriter klinkt zoals hij: zo verzorgd, warmbloedig, achteloos, ‘retro’ en eigentijds tegelijk, zo mooi gezongen bovendien.’ (De Volkskrant)

‘Virtuositeit en speelplezier druipen ervan af – zo geïnspireerd hoor je muziek niet vaak.’(Oor)

Razendknappe plaat waarop uiteraard Douglas met zijn verbluffende dobro-spel de show steelt, maar waarop Bertolf zelf bewijst dat hij net zo’n warmbloedige bluegrass-gitarist is als zijn grote held Tony Rice.’ (Lust For Life) 

‘Als dit Nederland niet aan de bluegrass krijgt, weten wij het ook niet meer.’ (AltCountry) 

‘’Bluefinger’ offers a set of songs that readily affirm Bertolf’s ability to employ both clarity and creativity in equal measure. One can’t help but anticipate what comes next.’ (Bluegrass Today)